Stop

Myśle, ze moja choroba się zatrzymała.

Ubiegły rok, 2015, upłynął pod znakiem powolnego postępu choroby. Z rzutowo-remisyjnej przekształciła się po 6-7 latach w postępująca. Trochę szybko, cóż....

Coraz krótsze dystanse byłam w stanie przejść, coraz gorzej z równowaga itp.

Od 21 grudnia nie ma żadnego postępu. 

Boje się o tym myślec, ale chyba tak jest

....

....

Teraz czekam na cofnięcie niektórych rzeczy (chód przede wszystkim i równowaga)

Coś dodającego otuchy

Tak bym chciała coś dodającego otuchy.

Moja koleżanka która miała przeszczep wtedy kiedy ja usłyszała ostatnio od neurologa "jest Pani zdrowa".

Ale ona jest z półtorej roku chyba po diagnozie. Ja muszę z rok poczekać.

A tymczasem.... Codzienne zmaganie się z moimi ułomnościami i choroba, przeprowadzka, opróżnianie wielkiego 100m mieszkania w którym moja rodzina mieszkała ponad 70 lat, przeprowadzka do mniej niż 50m2, pogarszający się Alzheimer mojej mamy. Ja mieszkam katem u chłopaka. Sprzedaż zdaje się z duża strata dużego mieszkania. Ciagle niedobory finansowe.

Już dość. Wystarczy. Nie dam rady więcej udźwignąć

"to ide, pa"

Tak sobie dzis pomyslalam...
jakie to fajne moc powiedziec "to ide, pa"
i wyjsc
i jakie okrutne i straszne bedzie gdy bedzie sie tesknic i marzyc o tym by moc tak powiedziec i moc wyjsc.....

Krok za krokiem

Tak bym strasznie chciała moc chodzić bez myślenia o tym. Bez koncentrowania się na tym, ze jeszcze trochę, jeszcze pare kroków, jeszcze krok. Wiem, powinnam się cieszyć ze w ogóle jeszcze chodzę. Szlag by to.

Dlaczego to jest takie niesprawiedliwe. Czym sobie zasłużyłam na taka karę.